Í saltan sjó

Skelltum okkur á ströndina í gær.  Komum við á McDonalds og fórum með matinn á Portobelloströndina til að gæða okkur á kræsingunum með almennilegu útsýni.  Veðrið var fínt, sól og hlýtt þannig að við trítluðum svolítið á tásunum í flæðarmálinu, lékum okkur með skóflu og fötu og Þórir Snær elti hunda sem voru þarna út um alla strönd.

Fyrst var Þórir Snær frekar óöruggur gagnvart því að vaða út í sjóinn, líklega fyrst og fremst vegna kulda.  Fljótlega fannst honum þetta þó spennandi og náði spennan hámarki þegar hann tók á rás út í sjó.  Hann var þó ekki kominn nema rétt um hnédýpt þegar hann steyptist á kaf í sjóinn.  Við vorum að sjálfsögðu með honum, kipptum honum upp og klæddum hann úr fötunum og fjarlægðum sjóblauta bleiuna.  Þóri fannst þessi bleyta skrítin á fötunum og brá hálfpartinn.  Var auðsjáanlega ekki búinn að gera sér grein fyrir því að sjórinn var blautur.  Það kemur líklega með nokkrum svona byltum.

Hann þornaði þó fljótt í fanginu á pabba sínum í sólinni og var fljótlega farinn að hlaupa um á nýrri bleiu.  Þórir hefur því kannski ekki mýgið í saltan sjó en hann hefur hins vegar dottið í hann og lyktaði af sjávarseltu fram eftir degi þegar við komum loks heim og hann fór í bað.  Er nokkuð íslenskara en að lykta af sjávarseltu?